Μπλέχτηκε στα δίχτυα το εξαγωγικό success story

Η αίτηση που κατέθεσε την περασμένη εβδομάδα η Δίας για υπαγωγή της στο άρθρο 99 και το ενδεχόμενο το deal Σελόντα - Δίας να ναυαγήσει δυστυχώς δεν αγγίζει μόνο τους βασικούς μετόχους, τους εργαζόμενους και κάποιους επενδυτές.

Το κύμα»που ξέσπασε στη Δίας είναι το πρώτο από το... τσουνάμι που έρχεται και το οποίο όπως φοβούνται πολλοί δεν κινδυνεύει να συμπαρασύρει μόνο τις επιχειρήσεις του κλάδου, αλλά και έναν από τους πλέον βασικούς πυλώνες των ελληνικών εξαγωγών.

Καλώς ή κακώς, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην περιουσία μετόχων και τραπεζών, οι οποίες έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα έχουν τον πρώτο και απ' ό,τι φαίνεται και τον τελευταίο λόγο. Το πρόβλημα που έφερε στην επιφάνεια η αίτηση της Δίας για υπαγωγή της στο άρθρο 99, και τα εξαμηνιαία αποτελέσματα των εισηγμένων επιχειρήσεων του κλάδου, είναι βαθύτερο και ενδέχεται να προκαλέσει παράπλευρες απώλειες μεταξύ των άλλων στο εξαγωγικό success story και στην απασχόληση. Δείνει δε και την αδυναμία, δυστοκία ή απροθυμία (ο χαρακτηρισμός δικός σας) του τραπεζικού συστήματος να δώσει το φιλί της ζωής στον κλάδο αλλά και τις χρόνιες παθογένειες των επιχειρήσεων, οι οποίες βούλιαξαν στα χρέη, σπατάλησαν χρήματα και έριξαν στα βράχια αρκετά μεγαλεπήβολα επενδυτικά σχέδια, καίγοντας ζεστό χρήμα.

Το μείζον ζήτημα πλέον δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα και πόσο διατεθειμένες είναι οι τράπεζες αλλά και οι επιχειρηματίες του κλάδου να κάνουν την υπέρβαση.

Όντας στο χείλος του γκρεμού, όλοι ή σχεδόν όλοι εμφανίζονται διατεθειμένοι να ρίξουν νερό στο κρασί τους, αφού εκ των πραγμάτων οι επιλογές τους είναι περιορισμένες. Η δημιουργία δύο ή ακόμη και ενός μεγάλου υγιούς σχήματος ξαναμπήκε στο κάδρο μετά τις τελευταίες εξελίξεις.

Οι προοπτικές άλλωστε του κλάδου, που κατά την McKinsey χαρακτηρίζεται αναδυόμενος αστέρας, είναι ιδιαίτερα θετικές παρά τα όποια σημερινά προβλήματα. Στην ειδική μελέτη που έκανε πέρυσι η McKinsey για λογαριασμό του ΣΕΒ και της Ένωσης Ελληνικής Τραπεζών, επισημαίνεται ότι η ανάπτυξη των ιχθυοκαλλιεργειών θα φέρει αύξηση της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας κατά 1 δισ. ευρώ σε ορίζοντα δεκαετίας, αύξηση της αξίας των εξαγωγών κατά περίπου 800 εκατ. ευρώ με ταυτόχρονη μείωση του ελλείμματος και δημιουργία 20.000 νέων θέσεων εργασίας. Σήμερα στον κλάδο απασχολούνται άμεσα 10.000 εργαζόμενοι και έμμεσα 8.000.

Στα 450 εκατ. ευρώ οι ετήσιες εξαγωγές ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας

Για να κατανοήσουμε όμως το μέγεθος και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στις ελληνικές εξαγωγές ενδεχόμενη επέκταση της κρίσης αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι κάθε εβδομάδα εξάγονται από την Ελλάδα 2.000 τόνοι ψαριών από ιχθυοκαλλιέργειες με προορισμό 30 χώρες του εξωτερικού.

Και αν το συγκεκριμένο νούμερο δεν σας λέει κάτι, θα πρέπει να σας πληροφορήσουμε ότι η αξία των εξαγωγών προϊόντων ιχθυοκαλλιέργειας στο πρώτο εξάμηνο άγγιξε τα 200 εκατ. ευρώ, κατατάσσοντας το συγκεκριμένο προϊόν, τέταρτο πιο σημαντικό για τις ελληνικές εξαγωγές και δεύτερο, μετά το ελαιόλαδο, σε ό,τι αφορά την κατηγορία αγροτικά προϊόντα.

Πέρυσι δε τα ψάρια νωπά ή διατηρημένα με απλή ψύξη με εξαγωγές 449,5 εκατ. ευρώ ήταν το τρίτο πιο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας όπως και το 2011 και το πρώτο στην κατηγορία αγροτικά προϊόντα.

Και αν ακόμη και αυτά τα νούμερα δεν σας λένε κάτι, καλό θα είναι να γνωρίζετε ότι η Ελλάδα, η οποία έχει πιάσει πάτο στους δείκτες του ΟΟΣΑ, φιγουράρει στους πέντε πρώτους προμηθευτές αγροτικών προϊόντων σε ό,τι αφορά τις εξαγωγές ψαριών.

Και για του λόγου το αληθές είναι ο πρώτος προμηθευτής στη γειτονική Ιταλία με μερίδιο 40%, στη Γαλλία είναι επίσης πρώτος προμηθευτής με 23% ενώ είναι ο δεύτερος προμηθευτής σε Ηνωμένο Βασίλειο (22%), Πορτογαλία (16%) και Ισπανία (13%), χώρα στην οποία υπάρχει και ελληνική παραγωγική παρουσία.

Για την ιστορία, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι εξαγωγές ψαριών (τα στοιχεία περιλαμβάνουν επίσης οστρακοειδή και μαλάκια) ξεκίνησαν από την πενιχρή αξία των 49,7 εκατ. ευρώ εν έτει 1988, άγγιξαν τα 135,4 εκατ. ευρώ το 1995, για να φθάσουν το 2005 στα 406 εκατ. ευρώ και το 2011 στα 603,6 εκατ. Αυτή η αύξηση της αξίας προήλθε κυρίως από την αύξηση του όγκου και όχι από την άνοδο της μέσης αξίας ανά κιλό, η οποία το 2011 διαμορφώθηκε στα 5,03 ευρώ από 3,73 ευρώ που ήταν το 1988.