Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να ξέρει "εδώ στις ΗΠΑ γιατί δεν υπάρχει το φαινόμενο να δίνονται λεφτά κάτω από το τραπέζι;", γράφει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει, στη σύντομη επίσκεψή του στις ΗΠΑ συναντήθηκε με δημοσιογράφους, φοιτητές αλλά και με στελέχη του ΔΝΤ.

Ο 38χρονος Α. Τσίπρας πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Το κόμμα του είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Θέλει να διώξει τη λιτότητα που η τρόικα έχει επιβάλει στην Ελλάδα. Και μπορεί να είναι μια μέρα ο πρωθυπουργός.

Ο κ. Τσίπρας στάθηκε στο θέμα της δωροδοκίας μιλώντας για τη φροντίδα υγείας στην Ελλάδα. Όπως και οι περισσότεροι στην Ευρώπη, το ελληνικό κράτος είναι ο κύριος προμηθευτής της ιατρικής περίθαλψης μέσω μιας εθνικής υπηρεσίας υγείας, και -στα χαρτιά τουλάχιστον- κάνει σπουδαία δουλειά. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατατάσσει την Ελλάδα στη 14η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, αν και οι κατά κεφαλήν δαπάνες είναι σχετικά χαμηλές. Αντίθετα, οι ΗΠΑ, οι οποίες δαπανούν περισσότερα κατά κεφαλήν χρήματα, έρχονται στην 38η θέση όσον αφορά τη συνολική ποιότητα, πίσω από το Μαρόκο και την Ντομίνικα.

Από στατιστικές, όπως αυτή που δημιουργήθηκε στο ObamaCare, σημειώνει ο αρθρογράφος. Όμως, ο κ. Τσίπρας δίνει και την άλλη πλευρά. "Γιατί σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση κάποιος ασθενής πρέπει να δώσει φάκελο με ένα ορισμένο ποσό;" αναρωτιέται. Γιατί, πράγματι; αναρωτιέμαι. "Επειδή το κράτος δίνει χαμηλούς μισθούς στους γιατρούς, νομίζοντας ότι είναι απολύτως φυσικό να προσθέτουν σε αυτήν την αμοιβή", αποδεχόμενοι το φακελάκι.

Σημειώνω στον κ. Τσίπρα ότι ίσως η διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Αμερικανών γιατρών είναι ότι οι τελευταίοι εργάστηκαν σε μια ιδιωτική αγορά, κυρίως, αν και αυτό πρόκειται να αλλάξει. Αντιτείνει την ανάγκη για μια επανάσταση στη συνείδηση από τους Έλληνες πολίτες στη "βούληση του κράτους" από τους ηγέτες.

Δεν νομίζω ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο εκκολαπτόμενος ολοκληρωτικός ή ο δημαγωγός που οι επικριτές του λένε πως είναι. Μιλά για βαθιά αίσθηση αδικίας που διαποτίζει την ελληνική κοινωνία, εννοώντας ότι χρησιμοποιήθηκε συστηματικά και προδόθηκε από την οικονομική ελίτ και τους εκλεγμένους αξιωματούχους.

Γιατί πρέπει φόρους να καταβάλλουν μόνο έντιμοι πολίτες χαμηλού εισοδήματος, ενώ εκείνοι που μπορούν δεν πληρώνουν;" ρωτάει. "Γιατί θα πρέπει να έχουμε τόσο πολύ γραφειοκρατία και αναποτελεσματικότητα στον δημόσιο τομέα;".

Αυτές είναι καλές ερωτήσεις σε ένα μίγμα περίεργων απόψεων, που διαχέουν τις πιο πολλές συζητήσεις της ελληνικής οικονομίας: spreads των ομολόγων, χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, Core Tier 1 κτλ. Ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει "μια διεστραμμένη παραγωγική βάση" και δεν θα βγει από την κρίση, ακόμη και αν όλα τα χρέη διαγραφούν. "Αυτό απλώς θα δημιουργούσε χρέη και ελλείμματα εκ νέου".

Όσο για τα σχέδια διάσωσης που επιβάλλονται από ξένους, σημειώνει ότι δεν ωφελούν κανέναν. Ούτε τον ελληνικό λαό, ο οποίος πρέπει να τα πληρώσει με περισσότερους φόρους, ούτε τους πιστωτές. "Είναι άδικο", λέει, "να ζητάς από τους Γερμανούς φορολογούμενους να ρίξουν τα χρήματά τους στο απύθμενο βαρέλι, που είναι οι ελληνικές τράπεζες".

Ποια είναι η εναλλακτική; Ρωτώ τον κ. Τσίπρα για το μοντέλο της Αργεντινής, αλλά είναι επιφυλακτικός. Η Αθήνα δεν μπορεί να βασιστεί σε μια έκρηξη στις τιμές των εμπορευμάτων όπως το Μπουένος Άιρες την τελευταία δεκαετία, και ούτως ή άλλως ο ίδιος θέλει η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ. Ούτε θέλει η Ελλάδα να πτωχεύσει, αν και μιλά για το πρότυπο της Διάσκεψης του Λονδίνου του 1953, που διέγραψε περίπου το ήμισυ των χρεών της Γερμανίας και έβαλε το υπόλοιπο σε 30ετή διακανονισμό. Η Ελλάδα, λέει, χρειάζεται μια ατζέντα "για να κάνει φορολογικό σύστημα πιο αποτελεσματικό, για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και την καταπολέμηση της διαφθοράς".

Πρέπει να δώσουν προσοχή στον κ. Τσίπρα, καταλήγει ο αρθρογράφος. Ζητά προσοχή στην ανθρώπινη δυστυχία. Αν ένα ριζοσπαστικό κόμμα σημαίνει ένα κόμμα ικανό να σκέφτεται για τον εαυτό του και θέτει τις σωστές ερωτήσεις, ίσως οι σωστές απαντήσεις δεν είναι πολύ μακριά.


Η ισοπαλία του Τσίπρα στο Brookings

Η περιοδεία Τσίπρα περιελάμβανε και ομιλία στο Brookings. Απευθυνόμενος στο ειδικό αυτό κοινό των ΗΠΑ ο κ. Τσίπρας περιέγραψε τους άξονες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. «Εξέπεμψε τέσσερα μηνύματα και βρήκε δεκτικό ακροατήριο για δύο από αυτά και λιγότερο στα δύο άλλα», σχολιάζει το Brookings. Ας μιλήσουμε για ισοπαλία 50%-50%, σημειώνει.

Η πρώτη επισήμανση Τσίπρα η οποία βρήκε ευήκοον ους ήταν αυτή που αφορούσε τα μέτρα λιτότητας που δεν επιτρέπουν την επιτροφή στην ανάπτυξη. Αρκετοί στις ΗΠΑ συμφωνούν αναφέρει, προσθέτοντας πως αν η Ευρώπη είχε ένα σχέδιο τύπου Ομπάμα και μια νομισματική πολιτική τύπου Bernanke η Ελλάδα δεν θα είχε γίνει η Αχίλλειος πτέρνα της Ευρωζώνης.

Το δεύτερο επιτυχημένο point του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ είχε να κάνει με το ίδιο το προφίλ του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. «Σε μια χώρα που οι αριστεριστές ήταν παραδοσιακά προκλητικοί, φανατικά αντιαμερικανοί και επιρρεπείς στη βία ο κ. Τσίπρας φάνηκε ευγενής, ευφυής, πραγματιστής και πρόθυμος να ακούσει τις αμερικανικές απόψεις.

Από την άλλη πλευρά, όμως, καταγράφεται και το επιχείρημα Τσίπρα ότι η ευρωζώνη χρειάζεται την Ελλάδα όσο η Ελλάδα την ευρωζώνη. «Κατά ειρωνικό τρόπο», αναφέρεται «ο ίδιος ο κ. Τσίπρας φάνηκε λίγο νευρικός με την ιδέα της πιθανής έξωσης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αν αυτό συνέβαινε, θα έχανε το ισχυρότερο διαπραγματευτικό του χαρτί».

Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης εξάλλου, αναφέρει το εκτενές δημοσίευμα, απέτυχε να πείσει ότι έχει πραγματικά θετικό όραμα για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. «Ο κ. Τσίπρας απέφυγε να δεσμευτεί σε συγκεκριμένα δεδομένα που θα έκαναν την ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική», τονίζεται χαρακτηριστικά. Ο ίδιος, απέρριψε την επισήμανση ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική οικονομία της Ευρώπης, λέγοντας ότι «οι ιδιωτικοποιήσεις δεν προχώρησαν καθώς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα προς ιδιωτικοποίηση».