Κρίσιμοι αναμένονται οι επόμενοι μήνες για την εξέλιξη του πολυσυζητημένου μεγάλου deal στον χώρο της ελληνικής ιχθυοκαλλιέργειας, στο οποίο εμπλέκονται οι τρεις μεγαλύτερες δυνάμεις του κλάδου (Νηρέας, Δίας και Ιχθυοτροφεία Σελόντα), χωρίς να αποκλείεται από ορισμένους και η… πολύφερνη Ανδρομέδα.

Το θέμα πιθανής συγχώνευσης των εταιρειών του κλάδου συζητείται εδώ και χρόνια, λόγω των πολλών συνεργειών που θα προκύψουν, αλλά αυτήν την περίοδο φαίνεται να μπαίνει στην τελική ευθεία αφού τα δάνεια των τραπεζών προς τους τρεις ομίλους ανέρχονται αθροιστικά σε αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και οι τράπεζες πιέζονται -και αντίστοιχα πιέζουν- για τη μείωσή τους.

Ειδικότερα για φέτος, το μεγάλο ύψος των δανείων, σε συνδυασμό με την ανοδική τάση των επιτοκίων, οδηγεί σε αθροιστικό κόστος εξυπηρέτησης δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ

, το οποίο σύμφωνα με τους αισιόδοξους είναι δυσβάστακτο και με βάση τους υπόλοιπους εξοντωτικό.

Έτσι, παρά το γεγονός ότι το 2011 ήταν καλή χρονιά για τον κλάδο, με λειτουργικά κέρδη και θετικές ταμειακές ροές, ο δανεισμός φέτος είναι η μεγάλη πρόκληση.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο LinkedinΜέσα λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον, κύκλοι της αγοράς εκτιμούν ότι τους επόμενους μήνες όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές θα κληθούν να ανοίξουν τα χαρτιά τους:

• Το Linnaeus Fund, για παράδειγμα, που κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών στη Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες και επιθυμεί να παίξει ρόλο-καταλύτη στη συγκέντρωση του κλάδου, θα κληθεί να δηλώσει πόσα λεφτά είναι διατεθειμένο να καταβάλει για τη συγκεκριμένη υπόθεση.

• Οι πιστώτριες τράπεζες, αναλόγως του ποσού που θα πέσει στο τραπέζι από το Linnaeus Lund, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν το ύψος πιθανού «κουρέματος» δανείων, ή άλλων «διευκολύνσεων» που θα ήταν διατεθειμένες να προσφέρουν.

• Τα διάφορα άλλα funds που έχουν χτυπήσει την πόρτα των ελληνικών ιχθυοκαλλιεργητικών ομίλων για να λάβουν θέση στρατηγικού επενδυτή θα πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα αν είναι διατεθειμένα να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

• Και οι διοικήσεις των εταιρειών θα πρέπει να συμφωνήσουν για τους όρους ανταλλαγής, αλλά και για τις «καρέκλες» και τους συσχετισμούς στο νέο σχήμα (η αποχώρηση του Στέλιου Πιτάκα από τη Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες διευκολύνει σε κάποιον βαθμό το όλο εγχείρημα).

Αναμφίβολα, οι εταιρείες που θα ενταχθούν στο ενιαίο σχήμα θα κληθούν να απολέσουν μέρος της «ανεξαρτησίας» τους, ωστόσο από την άλλη πλευρά εμπεριέχει κινδύνους και η παραμονή τους εκτός του ευρύτερου σχήματος που θα δημιουργηθεί από τους άλλους «παίκτες», ιδίως στην περίπτωση όπου δεν καταφέρουν να προσελκύσουν μόνες τους άλλον στρατηγικό επενδυτή.

Ένα τέτοιο σενάριο λοιπόν: α) Θα τους στερούσε το δικαίωμα να καρπωθούν οικονομίες κλίμακας και συνέργειες, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, που θα ωφελούνταν από αυτές.

β) Θα ενέτεινε ενδεχομένως τις πιέσεις των τραπεζών προς αυτές.

γ) Ακόμη και αν το τελευταίο δεν γινόταν, θα συνέχιζαν να κινούνται σε ένα περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας και βαρύτατων τόκων, δεδομένα που θα μπορούσαν να περιορίσουν σημαντικά εάν εντάσσονταν στο ενιαίο σχήμα.