Διαγραφή υποχρεώσεων, κεφαλαιοποίηση χρεών, έκδοση προνομιούχων μετοχών ή μετατρέψιμων ομολογιών, ακόμα και πώληση μέρους ή και του συνόλου της επιχείρησης του οφειλέτη προβλέπει, μεταξύ άλλων, το σχέδιο νόμου για την προπτωχευτική διαδικασία που προωθεί το υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το σχέδιο νόμου, το οποίο θα παρουσιάσει ο υπουργός κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στο επόμενο υπουργικό συμβούλιο, επαναφέρει μεγάλο μέρος της ρύθμισης του παλαιού άρθρου 44 (Ν. 1892/1990), ιδίως σε ό,τι αφορά τη δέσμευση της μειοψηφίας, αφού στην πράξη διαπιστώθηκε ότι το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα τελικά δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Αντιθέτως, από την εφαρμογή του ισχύοντος πτωχευτικού κώδικα (2007) μέχρι και σήμερα πολύ λίγες επιχειρήσεις που κατέθεσαν αίτηση υπαγωγής πέτυχαν συμφωνία με τους πιστωτές τους και πραγματική εξυγίανση.

Αυτό το ζήτημα έχει επισημανθεί από τη νομική κοινότητα από τον πρώτο κιόλας χρόνο εφαρμογής της συγκεκριμένης διάταξης.

Αντιθέτως, μέσω του προωθούμενου νομοσχεδίου, ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα "μαξιλάρι" για όσες επιχειρήσεις σήμερα λόγω κρίσης αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και οι οποίες με το ισχύον καθεστώς (πτωχευτικός κώδικας άρθρο 99) δεν κατάφεραν να εξυγιανθούν.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin
Για τον λόγο αυτόν επιδιώκεται οι διαδικασίες για την εξυγίανση των επιχειρήσεων να είναι σύντομες ώστε να περιοριστεί το διάστημα της αβεβαιότητας σε σχέση με την επιβίωση ή μη της επιχείρησης, με στόχους τον επανακαθορισμό των σχέσεων οφειλέτη και πιστωτών και τον περιορισμό της προκύπτουσας ζημίας στο ελάχιστο.

Σημείο-κλειδί, πάντως, του προωθούμενου νομοσχεδίου είναι η δέσμευση της μειοψηφίας από τους περισσότερους πιστωτές (άρθρο 44 Ν. 1892/1990). Υπενθυμίζεται ότι το άρθρο 44 προέβλεπε πως όποια επιχείρηση αδυνατούσε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της μπορούσε να προσέλθει σε ρύθμισή τους, εφόσον συμφωνούσαν οι συμβεβλημένοι πιστωτές που εκπροσωπούσαν το 60% του συνόλου των απαιτήσεων, στο οποίο έπρεπε να περιλαμβάνεται και το 40% των τυχόν εμπραγμάτως ασφαλισμένων. Αυτή η ρύθμιση περνά και στο νέο νομοσχέδιο.

Αντιθέτως, η παρ. 2 του άρθρου 44, που προέβλεπε ότι για τη συμφωνία πρέπει "να συναινούν γραπτά εταίροι ή μέτοχοι στους οποίους ανήκει κατά πλειοψηφία το καταβεβλημένο εταιρικό ή μετοχικό κεφάλαιο της επιχείρησης", αλλάζει καθώς στο νέο νομοσχέδιο προβλέπεται ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν θα είναι απαραίτητη σε όλες τις περιπτώσεις.

Στις προωθούμενες αλλαγές, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, προβλέπεται να υπάγονται ακόμα και επιχειρήσεις οι οποίες βρίσκονται σε κατάσταση παύσης των πληρωμών, ενώ καταργείται η διάταξη που προέβλεπε πως το πτωχευτικό δικαστήριο, έπειτα από αίτηση οποιουδήποτε πιστωτή που δεν υπέγραψε τη συμφωνία, μπορεί να κηρύξει τη λύση της συμφωνίας συνδιαλλαγής.

Στο προωθούμενο νομοσχέδιο θα υπάρξουν και άλλες αλλαγές στην παλαιά ρύθμιση του άρθρου 44 και κυρίως στο κομμάτι εκείνο όπου δεν προβλέπονταν ουσιαστικά κριτήρια επικύρωσης ή μη της συμφωνίας, με αποτέλεσμα συχνά να προκύπτουν άδικα αποτελέσματα.

Επί της ουσίας, η προτεινόμενη ρύθμιση συνδυάζει τα θετικά στοιχεία της ρύθμισης του άρθρου 44 (ιδίως τη δέσμευση της μειοψηφίας) και της ρύθμισης του πτωχευτικού κώδικα.

Ως προς το περιεχόμενο της συμφωνίας εξυγίανσης (άρθρο 106ε παρ. 1), το νομοσχέδιο αφήνει ευρύτατη διακριτική ευχέρεια στα μέρη, προβλέποντας ενδεικτικά πληθώρα δυνατών ρυθμίσεων (π.χ. διαγραφή υποχρεώσεων, κεφαλαιοποίηση χρεών, έκδοση προνομιούχων μετοχών ή μετατρέψιμων ομολογιών, πώληση μέρους ή και του συνόλου της επιχείρησης του οφειλέτη) και διευκολύνει την υλοποίησή τους.

Την ίδια ώρα, και για την αποφυγή άδικων αποτελεσμάτων, το νομοσχέδιο προβλέπει ουσιαστικά κριτήρια για την επικύρωση της συμφωνίας. Ενδεικτικά, προβλέπεται πως με βάση τη συμφωνία οι πιστωτές πρέπει να μην περιέρχονται σε χειρότερη θέση από αυτήν στην οποία θα βρίσκονταν αν ο οφειλέτης πτώχευε και πρέπει να τηρείται η αρχή της ισότητας μεταξύ πιστωτών που βρίσκονται στην ίδια θέση - ρυθμίσεις που συνιστούν ουσιώδεις δικλίδες ασφαλείας για τους μικρούς πιστωτές.