Για υπερβολική διόγκωση του προβλήματος της Ελλάδας από μερίδα του διεθνούς Τύπου κάνουν λόγο με επιστολή τους στην Guardian οι κ.κ. Φίλιππος Αρέστης (University of Cambridge) και Θεόδωρος Πελαγίδης (London School of Economics και Πανεπιστήμιο Πειραιά).

Όπως επισημαίνουν, «η δογματική πολιτική σκληρής γραμμής για το ευρώ που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε μια περίοδο σοβαρής ύφεσης, ευθύνεται όχι μόνο για την απώλεια ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, η οποία οδήγησε σε δίδυμα ελλείμματα, αλλά και για τις πολύ κακές επιδόσεις της Ευρώπης όσον αφορά τις εξαγωγές, οι οποίες μειώθηκαν κατά 109,1 δισ. δολάρια τους τελευταίους 12 μήνες. Η ύφεση θέτει σε σοβαρή δοκιμασία το ευρώ.

Η Ελλάδα είναι ένα μικρό μέρος της ευρωζώνης (2,7%), με περίπου 3,9% του δημοσίου χρέους της ευρωζώνης. Βρίσκεται πράγματι σε δύσκολη κατάσταση και διάφοροι εγχώριοι παράγοντες, όπως για παράδειγμα οι ανελαστικές αγορές προϊόντων, η τεράστια δημόσια σπατάλη και, πάνω απ’ όλα, η ανίκανη πολιτική ελίτ, έχουν «προσφέρει» πολύ χώρο για διεθνή δυσφορία.

Ωστόσο, το ελληνικό ΑΕΠ υποχώρησε κατά 1,1% το 2009, από 2,9% το 2008, λιγότερο δηλαδή από την μέση πτώση στην περιοχή του ευρώ και σημαντικά λιγότερο απ’ όσο σε ορισμένες χώρες. Επίσης, η αύξηση του λόγου χρέους προς ΑΠΕ για την Ελλάδα από το 2007 μέχρι το 2011 θα είναι 39,8%. Τα στοιχεία αυτά είναι άσχημα. Συγκρίνετέ τα όμως με το 44% της Βρετανίας, το 71,1% της Ιρλανδίας, το 37,9% της Ισπανίας και το 35,7% των ΗΠΑ. Δεν είναι κι ακριβώς η τραγωδία που ορισμένοι υπαινίσσονται!

Οσον αφορά τον κίνδυνο χρεοκοπίας, που πολλοί θεωρούν ότι μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την ζώνη του ευρώ, το τρέχον επίπεδο του χρέους της Ελλάδας τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα είναι ήδη συγκρίσιμο με αυτό των χωρών της ευρωζώνης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ, το μέσο συνολικό χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο, ανέρχεται στο περίπου 179% του ΑΕΠ. Ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 175%, του Βελγίου 219%, της Ιρλανδίας 222%, της Ιταλίας 194%, της Ολλανδίας 234%, της Πορτογαλίας 197% και της Ισπανίας 207% - σημαντικά υψηλότερα δηλαδή από τα στοιχεία της Ελλάδας.

Το χρέος της Ελλάδας είναι περισσότερο Δημόσιο παρά ιδιωτικό. Αυτό όμως οφείλεται στην ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να συλλέγει φόρους από τους «έχοντες» -και συγκεκριμένα, χρήματα που πηγαίνουν σε πολυτελείς εισαγωγές και υπερκατανάλωση. Οι άμεσοι φόροι ανέρχονται στο περίπου 20% του ΑΕΠ, συγκριτικά με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι 26%. Μια απλή αύξηση θα απέφερε 16 δισ. ευρώ ετησίως και θα περιόριζε σημαντικά τα spreads των ελληνικών ομολόγων, αλλά και τις ανάγκες δημόσιου δανεισμού».