Χθες η μετοχή της Eurobank έκλεισε με πτώση 28,57%. Σίγουρα το γεγονός ότι οι μετοχές που έχουν απομείνει στο ευρύ κοινό είναι ελάχιστες, ευνοεί τις έντονες διακυμάνσεις και μειώνει τη σημασία αυτής της απότομης πτώσης.
Δεν παύει όμως να έχει ερμηνεία ως μια πρώτη αντίδραση της αγοράς.
Το «στοίχημα» που ανέλαβε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, προωθώντας πρακτικά την σχεδόν ολοκληρωτική αλλαγή ηγεσίας στη Eurobank, δεν βρήκε απήχηση στο ταμπλό, την επόμενη μέρα.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες της στήλης, πέραν της αποχώρησης του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου, επίκεινται οι παραιτήσεις των δύο από τους τρεις αναπληρωτές διευθύνοντες συμβούλους, δηλαδή των Νίκου Καραμούζη και Βύρωνα Μπαλλή.
Κοινώς, από την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας, παραμένει μόνον ο Μιχάλης Κολακίδης. Αγνωστο προς ώρας, είναι τι θα πράξουν αρκετοί από το επόμενο «σκαλοπάτι», αυτό των γενικών διευθυντών.
Το βέβαιο όμως είναι ότι τέτοιες ριζικές αλλαγές, προκαλούν αναταράξεις σε λίαν ευαίσθητο χρονικό διάστημα. Η Eurobank κατέληξε στο ΤΧΣ αφού χωρίς μετόχους (το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών είχε περάσει στην ΕΤΕ) αλλά και χωρίς χρόνο προετοιμασίας, αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στα χρονοδιαγράμματα της ανακεφαλαιοποίησης, μετά την ξαφνική ακύρωση της συνένωσης.
Ωστόσο παρέμεινε μια «συστημική» τράπεζα, με μεγάλη βάση πελατών, έντονη δραστηριότητα και ισχυρούς δεσμούς με την οικονομία, ιδίως σε θέματα ανάπτυξης και επενδύσεων.
Γι αυτό άλλωστε και εντάχθηκε εξ αρχής στη συγκεκριμένη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των «συστημικών» τραπεζών.
Κατά συνέπεια, η ξαφνική και πλήρης αλλαγή της διοίκησης, ωσαν να έσπασε σε «καλή» και «κακή» τράπεζα, εισερχόμενη σε διαδικασία εκκαθάρισης και αναβίωσης, αποτελεί επικίνδυνο «πείραμα».
Οι τραπεζικές σχέσεις στηρίζονται στην «πίστη» και στην συνέχεια. Έτσι τις αντιλαμβάνεται η τράπεζα αλλά και ο πελάτης.
Η τοποθέτηση μιας νέας διοίκησης που μοιάζει εμβόλιμη, μοιάζει να έχει ως αποκλειστικό στόχο την αποτίμηση, αναδιάρθρωση και ταχεία πώληση της τράπεζας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι εξυπηρετεί αυτό τον σκοπό, ιδίως όταν μιλάμε για μια μεγάλη «συστημική» τράπεζα.
Για μια τράπεζα που μόλις ανακεφαλαιοποιήθηκε και θα έπρεπε να λειτουργεί τώρα με όσο το δυνατόν λιγότερους κραδασμούς. Ώστε να εφαρμόσει ένα συγκροτημένο επιχειρηματικό πλάνο, να αναδιαρθρώσει ορισμένους τομείς και να καταστεί «ελκυστική» για υποψήφιους ξένους αγοραστές, στους χρόνους-ρεκόρ που φαίνεται να απαιτεί η τρόικα.
Είναι αλήθεια ότι ο Χρήστος Μεγάλου έχει μεγάλη εμπειρία στην επενδυτική τραπεζική. Είναι «πωλητής» ολκής κι έχει παίξει το ρόλο συμβούλου σε πολλά μεγάλα deals.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως -και για πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος- στην καριέρα του δεν καλείται να συμβουλέψει ή απλώς να πουλήσει. Καλείται να Διοικήσει σε εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο έναν μεγάλο τραπεζικό οργανισμό. Να κάνει ένα μικρό «θαύμα».
Οπως λένε οι αγγλοσάξονες πρέπει «να βάψει το αμάξι ενώ αυτό τρέχει με 100 μίλια την ώρα». Ενα άγνωστο αμάξι, που ο ίδιος δεν μπορεί να ξέρει που έχει βουλιάγματα, πόσο τραβάει και που χωλαίνει ο κινητήρας του, πόσο καλά πιάνουν τα φρένα του.
Και ο χρόνος που έχει μπροστά του για να «μάθει», είναι πρακτικά σχεδόν ανύπαρκτος, μιας και το σχέδιο είναι να πουληθεί μέρος της Eurobank σε κάποιο ξένο, μέσα στο 2013.
Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι ο βασικός μέτοχος, ειδικά όταν έχει μακράν την απόλυτη πλειοψηφία, δικαιούται να πειραματιστεί με την εταιρία «του» και τα χρήματα «του». Να πάρει ένα επικίνδυνο στοίχημα.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι ο θεματοφύλακας, ο διαχειριστής κατά ένα τρόπο, των χρημάτων που έβαλαν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι και θα πληρώσουν τελικά οι ταλαίπωροι... Έλληνες φορολογούμενοι.
Ελπίζω ότι τα στελέχη του το έχουν συνειδητοποιήσει.
Οτι έχουν πλήρη επίγνωση του κινδύνου που μόλις ανέλαβαν, για όποιους λόγους κι αν το έκαναν.
Υ.Γ. Για την επιλογή του κ. Γ. Δαυϊδ στη θέση του μη εκτελεστικού προέδρου της τράπεζας πραγματικά δεν ξέρω τι να υποθέσω. Το γεγονός ότι μια εταιρεία συμφερόντων του που χρωστά πολλά εκατομμύρια στην τράπεζα είναι σε διαδικασία πτώχευσης είτε διέλαθε της προσοχής τους, είτε αγνοήθηκε η ξεκάθαρη σύγκρουση συμφερόντων. Σχετικά θα θυμίσω απλώς το ρητό "η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια".