Μπράβο στους αγανακτισμένους της Wall Street

Οι "καταληψίες" της Wall, κατηγορούνται για έλλειψη ηγεσίας και ατζέντας. Όμως έτσι πρέπει να μείνουν: Μακριά από ουρανοξύστες & αίθουσες συνελεύσεων, θυμίζοντας σε insiders και κυβέρνηση την λαϊκή οργή.

Δημοσιεύθηκε: 8 Οκτωβρίου 2011 - 09:57

John Gapper

Μπράβο στους αγανακτισμένους της Wall Street

Πηγαίνοντας να επισκεφθώ την διαμαρτυρία «Occupy Wall Street» αυτή την εβδομάδα, διέσχισα έναν δρόμο με βαριά οδοφράγματα και πέρασα από το «σημαδεμένο» ακόμη κτήριο όπου κάποτε στεγαζόταν η JP Morgan και το οποίο κατηγορήθηκαν Ιταλοί αναρχικοί ότι πυρπόλησαν το 1920, σκοτώνοντας 38 ανθρώπους. Έστριψα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας και ανέβηκα στην «κατασκήνωση» του πάρκου Zuccotti.

Υπάρχουν ορισμένοι αναρχικοί ανάμεσα στους νεαρούς διαδηλωτές, που έχουν καταφέρει να βγουν στα πρωτοσέλιδα –ειδικά όταν 700 από αυτούς συνελήφθησαν για τα οδοφράγματα στην γέφυρα του Μπρούκλιν- όμως όσοι συνάντησα εγώ ήταν άνθρωποι με καλόβολο χαρακτήρα και ευγενική συμπεριφορά. Η περισσότερη φασαρία που τους είδα να κάνουν, ήταν όταν μαζεύονταν σε κύκλο και τραγούδαγαν «We are the change, we are the rising sun» (είμαστε η αλλαγή, είμαστε ο ήλιος που ανατέλλει), με την συνοδεία αυτοσχέδιου τύμπανου.

Οι διαμαρτυρίες των καταληψιών της Wall Street, που έχουν διάρκεια περίπου τριών εβδομάδων και αρχίζουν να μεταδίδονται και σε άλλες αμερικανικές πόλεις, έχουν υποστεί επικρίσεις ότι πάσχουν από έλλειψη ηγεσίας και δεν έχουν συγκεκριμένη ατζέντα. Εγώ πιστεύω ότι έτσι πρέπει να παραμείνουν: την δυσαρέσκειά τους εναντίον των τραπεζιτών την νοιώθουν όλοι ουσιαστικά οι πολίτες και ο αυθορμητισμός τους δεν κάνει κακό.

Οι «αντζέντες» που μέχρι στιγμής έχω ακούσει είναι ή παρανοϊκές (ένας διαδηλωτής έδειχνε βίντεο που έλεγε ότι πρέπει να κλείσει η Federal Reserve και να καταργηθεί η εκτύπωση χρήματος χωρίς αντίκρισμα) ή δεν έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν την ευρεία στήριξη. Η κοινωνική ασφάλιση και η κρατικοποίηση των τραπεζών, είναι δύο από τις βασικές ιδέες που προωθούνται στο «μανιφέστο» των διαδηλωτών, το έντυπο The Occupied Wall Street Journal.

Πράγματι, η πορεία των διαδηλωτών στην Νέα Υόρκη, στην οποία συμμετείχαν μεγάλα σωματεία εργαζομένων, δείχνει ότι μπορεί να γίνει η αρχή του τέλους της αθωότητας. Βέβαια, όσο περισσότερο οι Καταληψίες της Wall Street συνδέονται με τις καθιερωμένες αριστερές παρατάξεις, τόσο γρηγορότερα πιστεύω ότι θα εξανεμιστεί η γοητεία τους.

Και θα ήταν κρίμα, γιατί η ιδεολογία τους έχει κάτι το πανίσχυρο. Είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιώσουμε με την Wall Street και με τις τράπεζες που χρηματοδοτούν μια οικονομία, όμως οι διαδηλωτές εκφράζουν μια αναμφισβήτητη αλήθεια. Κάτι δεν πάει καλά όταν γίνεται δεύτερος κύκλος διασώσεων στην Ευρώπη, και οι πολίτες και στις δύο όχθες του Ατλαντικού δεν έχουν ακόμη δει απολαβές από τον πρώτο κύκλο.

Υπάρχουν αρκετά ιστορικά παραδείγματα για ανάλογες λαϊκές αντιδράσεις, όπως Οι Σκαφτιάδες, μια ομάδα Βρετανών αγροτών που πίστευαν στην οικονομική ισότητα και έσκαψαν τον Λόφο του Αγ. Γεωργίου και φύτεψαν λαχανικά το 1649 και κάθονταν και τα καλλιεργούσαν ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Εκείνο το περιστατικό έγινε λίγο αφότου οι Πουριτανοί σαλπάρισαν για την αποικία της Μασαχουσέτης αναζητώντας την ελευθερία.

Και το στρατόπεδο των αγανακτισμένων της Wall Street έχει μια ποιότητα προπατορική, λες και θέλουν να επιστρέψουν σε μια ηλιόλουστη πόλη πάνω στον λόφο. Αυτό το χαρακτηριστικό τους είναι κοινό με το Tea Party, αν και επιρρίπτει τις ευθύνες για τα προβλήματα της χώρας στην υψηλή χρηματοοικονομική και την επιχειρηματική απληστία και όχι στα «πλοκάμια» της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Εχει επίσης την δύναμη της μη-βίας, αν και εξαιτίας αυτού δυσκολεύτηκε στην αρχή να κερδίσει την προσοχή των «καθιερωμένων» μήντια. Οι διαμαρτυρόμενοι στην Ελλάδα έχουν γίνει βίαιοι και στο Λονδίνο οι αναταραχές περιλαμβάνουν πυρπολήσεις και λεηλασίες.

Το ζήτημα είναι πώς θα εξελιχθεί από εδώ και πέρα. «Πρέπει να σχηματοποιήσουμε αιτήματα και πρέπει να απαιτήσουμε να εφαρμοστούν», μου δήλωσε ένας 24χρονος που πολύ φιλικά με ξενάγησε στις παρέες των καταυλισμών. Ακόμη κι αν υπάρχει προοπτική να επιτευχθεί το πρώτο σκέλος, το δεύτερο σκέλος είναι εντελώς ανέφικτο: Ο μέσος Αμερικανός ψηφοφόρος μπορεί να νοιώθει έξαλλος με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως απέχει πάρα πολύ από το να μεταβληθεί σε αναρχο-συνδικαλιστή.

Θα ήταν ευφυέστερο να παραμείνουν ως έχουν. Όπως είπε ένας διαδηλωτής «εχει τεράστια δύναμη το να μην ζητάς τίποτα –ειδικά εσείς οι δημοσιογράφοι τρελαίνεστε και προσπαθείτε απεγνωσμένα να ψαρέψετε κάτι για να επιδείξετε. Οσο το μήνυμα είναι το μέσον, ποιος θα εναντιωθεί σε μια ομάδα νεαρών, αισιόδοξων, προβληματισμένων πολιτών;»

Οι τραπεζίτες προσπαθούν να μεταβάλλουν τις απαιτήσεις για αλλαγές στην συμπεριφορά τους, σε βαθιά συζήτηση γύρω από λεπτομέρειες.

Όμως οι αγανακτισμένοι της Wall Street θα είναι καλύτερα να μείνουν μακριά από τους ουρανοξύστες και τις αίθουσες συνελεύσεων και αντ’αυτού να συνεχίσουν να κατασκηνώνουν στο περιθώριο, θυμίζοντας στους insiders ότι υπάρχει λαϊκή οργή. Αν υποχρεώσουν τους πολιτικούς να μην υποχωρήσουν στις απαιτήσεις τους από την χρηματοπιστωτική βιομηχανία, θα έχουν καταφέρει κάτι σημαντικό.

© The Financial Times Limited 2011. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation