Η επαναφορά της πρότασης για έκδοση ευρωομολόγων αναδεικνύει το αδιέξοδο(*) στο οποίο έχουν περιέλθει οι ισχυροί εταίροι της Ε.Ε., τα αποκλίνοντα συμφέροντα της ΕΚΤ (και του Συστήματος των Βρυξελλών), ανοίγοντας και πάλι τη συζήτηση για μία πολιτικού χαρακτήρα λύση στο «ντόμινο του χρέους».

Ο ορατός -και όχι θεωρητικός πλέον- κίνδυνος επέκτασης της κρίσης σε όλο και μεγαλύτερα μέρη της ευρωζώνης ενδεχομένως να λειτουργήσει… διασωστικά για την ελληνική οικονομία. Με την προϋπόθεση πως οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα υποχρεωθούν να κινηθούν πιο άμεσα, δραστικότερα και πιο ουσιαστικά για τη λύση ενός προβλήματος που αργά ή γρήγορα θα φτάσει και στην «καρδιά του Συστήματος».

Η επαναφορά της λύσης των ευρωομολόγων (λύση βαθύτατα πολιτική), σε συνδυασμό με μία νέα τακτική στην αξιολόγηση των οικονομικών επιδόσεων, μπορεί να αποτελέσει διέξοδο και για την Αθήνα, με την Ελλάδα να λειτουργεί από την αρχή της κρίσης ως ο κυριότερος απορρυθμιστικός παράγοντας. Σε μία συγκυρία όπου η ΕΚΤ αυξάνει τα επιτόκια, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο περαιτέρω επιβάρυνσής τους, η επαναφορά της πρότασης για έκδοση ευρωομολόγου από μόνη της μπορεί να δείχνει λυτρωτική. Για τον απλούστατο λόγο πως η ευρωζώνη θα δανείζεται με ενιαίους όρους και όχι κάθε μέλος ξεχωριστά.

Από αυτήν την άποψη, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στον αγώνα δρόμου που έκανε μέχρι τώρα η ελληνική κυβέρνηση για να αντέξει η οικονομία (έστω, όπως αντέχει…) μέχρι την ιστορική συγκυρία που οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να δουν κατάματα το πρόβλημα.

Κατά γενική εκτίμηση, οι επόμενες 60 ημέρες προοιωνίζονται καυτές -από κάθε άποψη- σε επίπεδο ευρωπαϊκών διεργασιών. Το πιθανότατο είναι πως θα επηρεάσουν βαθύτατα τις αποφάσεις που θα ληφθούν και για την Ελλάδα. Η επαναφορά της πρότασης για την έκδοση ευρωομολόγου καταδεικνύει -κατά την εκτίμησή μας- τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν τοκογλυφικές ή μεμονωμένου τύπου λύσεις-διασώσεις(;) και συνάμα την ανάγκη μιας συνολικότερης λύσης.

Από αυτήν την άποψη, η εξάπλωση της… φωτιάς στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, ο κίνδυνος επέκτασής της στη δεύτερη ταχύτητα οικονομιών (με όρους ΑΕΠ πάνω από το ένα τρισ. ευρώ), ίσως και να αποβεί σωτήρια για την ελληνική εστία.

(*) Το ότι ένας βεβαρημένος οίκος αξιολόγησης μπορεί με μόνο μία προειδοποίηση να ακυρώνει την οικονομική πρόταση ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε. όπως η Γαλλία δείχνει -κατά την εκτίμησή μας- το σοβαρότατο έλλειμμα ειδικού πολιτικού βάρους στην Ευρώπη. Το ότι το Παρίσι οπισθοχωρεί και το Βερολίνο αναθεωρεί την τακτική του οδηγώντας σε… χαμό τη χθεσινή συνάντηση στη γαλλική πρωτεύουσα, υπό τις βολές οίκων αξιολόγησης που μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers αμφισβητούνται εντονότατα (και επί της ουσίας), καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Πόσο μάλλον όταν γερμανο-γάλλοι εδώ και δύο χρόνια διαπιστώνουν το πρόβλημα με τους οίκους αξιολόγησης, αναφέρονται συνεχώς στην ανάγκη δημιουργίας ενός δικού τους μηχανισμού και παρ' όλα αυτά βρίσκονται σχεδόν στο σημείο εκκίνησης. Στη διαπίστωση της…ασύδοτης λειτουργίας - δράσης των αμερικανικών οίκων.