Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (και) η Ισπανία σύμφωνα με σχετικό θέμα του euro2day. Το ισπανικό πρόβλημα λόγω του μεγέθους και των ιδιαιτεροτήτων του αναμένεται πως θα λειτουργήσει στη διαμόρφωση της «τελικής λύσης».

Στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ πληθαίνουν οι αναφορές, διαρροές και εκτιμήσεις πως το Βερολίνο είναι κοντά στην ανακοίνωση μιας ρηξικέλευθης πρότασης για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Μιας πρότασης (ή προτάσεων) που δεν θα αποκλίνει του κεντρικού σχεδιασμού των Γερμανών, θα ανοίγει ωστόσο τον δρόμο προς έναν (όπως θα παρουσιαστεί) προσωρινό συμβιβασμό.

Κατά την εκτίμηση κάποιων παικτών (την οποία ασπαζόμαστε), το Βερολίνο θα επιχειρήσει με κάποιον τρόπο να αποσυμπιέσει την εκρηκτική κατάσταση, που όμως σε καμία περίπτωση δεν θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση, αλλά θα τείνει να συμβάλει στη χαλάρωση των αντιστάσεων που αντιμετωπίζει (και πληθαίνουν).

Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, το Βερολίνο θέτει υπό τη διαχείριση των οργάνων της ευρωζώνης (της οποίας προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο) τα έσχατα στοιχεία εθνικής οικονομικής ανεξαρτησίας των χωρών-μελών. Δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις-πλαίσιο για μία γερμανικής εποπτείας πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ε.Ε.

Εστιάζοντας στο ισπανικό πρόβλημα, μία απλή (και μόνο) ματιά στα spreads των ισπανικών ομολόγων δεν αφήνει πολλές ψευδαισθήσεις για το αδιέξοδο της Μαδρίτης.

Αυτό εξηγείται και από το πιεστικό, σχεδόν εμμονικό, αίτημα-εκβιασμό του Βερολίνου ώστε η Μαδρίτη να συρθεί σε ένα πρόγραμμα... διάσωσης(;) ανάλογο με αυτό που εφαρμόζεται στην Ελλάδα(*).

Γιατί άραγε οι Γερμανοί να μεθοδεύουν την υλοποίηση ενός υφεσιακού προγράμματος, μορφές του οποίου όπου εφαρμόζονται επιφέρουν χειρότερα αποτελέσματα και βάθεμα του σπιράλ θανάτου-ύφεσης; Και, αλήθεια, πόσο βάσιμες είναι οι αναφορές γερμανόφωνων ΜΜΕ πως ένα από τα ισχυρότερα assets της Ισπανίας είναι το πλουσιότατο χαρτοφυλάκιο real estate, ξενοδοχειακών μονάδων, οικιστικών συγκροτημάτων (κυρίως κατά μήκος της μεσογειακής ακτής; Το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο υπολογίζεται πως αποτιμάται (σε όρους αντικειμενικής αξίας) πάνω από 100 δισ. ευρώ, είναι δε σε μέγιστο βαθμό ενυπόθηκο στις υπό κατάρρευση ισπανικές τράπεζες.

Προφανώς ο... διασώστης θα αποκτήσει (σε ευτελέστατες τιμές) απίστευτα περιουσιακά στοιχεία.

(*) Δεν είναι τυχαίο πως ο W. Schaeuble, ακόμα και όταν αναφέρεται στην ισπανική κρίση, ρίχνει τα βάρη και την ευθύνη (και το ανάθεμα ) στους... άχρηστους Έλληνες. Η έννοια και το στίγμα του failed state - αποτυχημένου κράτους.