Έναντι… πινακίου φακής και με όρους αποικιοκρατικούς θα ξεπουληθεί ό,τι αξίζει σε αυτήν τη χώρα, όταν θα έχει συντελεστεί το «έγκλημα».

Αυτό διαφαίνεται, μας έλεγε παραδοσιακός επιχειρηματίας (από τους ελάχιστους νουνεχείς που δεν απασχόλησαν το δημόσιο αίσθημα τη διετία 1999 - 2000), καθώς οι όροι που προβλέπονται από τη σύμβαση δανειοδότησης της χώρας αγγίζουν το όριο της… τοκογλυφίας.

Η περιβόητη πλέον «σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης» περιλαμβάνει επαχθέστατους όρους που φτάνουν μέχρι την υποθήκευση των ίδιων των περιουσιακών στοιχείων της χώρας.

Στο πλαίσιο ενεργοποίησης του «μηχανισμού», οι δανείστριες χώρες έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν τη συμμετοχή τους (τη συνεισφορά τους) εφόσον συνταγματικό ή άλλο δικαστήριό τους κρίνει ότι η «σύμβαση» παραβιάζει τους όρους των δικών τους Συνταγμάτων.

Στην περίπτωση δε που η Ελλάδα δεν μπορέσει να ξεπληρώσει τα χρέη της κινδυνεύει να χάσει περιουσιακά στοιχεία της.

Συγκεκριμένα, στο «μνημόνιο» προβλέπεται -μεταξύ άλλων- πως η χώρα «παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά στα περιουσιακά της στοιχεία».

Το άσχημο είναι πως μέσα στον γενικότερο χαμό ελάχιστα… ψιλά γράμματα του περίφημου «μνημονίου» έχουν γίνει ή γίνονται γνωστά.

Κοντολογίς, η Ελλάδα μοιάζει με τον… ταλαίπωρο που παίρνει ένα στεγαστικό δάνειο από την τράπεζα με τους γνωστούς επαχθείς όρους και αν δεν μπορέσει να το αποπληρώνει στην ώρα του θα κινδυνεύσει να χάσει το ίδιο του το σπίτι.

Μόνο που εδώ «σπίτι» είναι η ίδια η χώρα και οι όροι δανειοδότησης, σχεδόν τοκογλυφικοί, θα οδηγήσουν στην εκποίηση της «υποθήκης», δυστυχώς...