Όπως συχνά μας συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, πάλι πάμε να χάσουμε το μέτρο.

Δεν χρειάστηκαν περισσότερες από… τρεις συμφωνίες για την εξαγορά ελληνικών εταιριών από (δύο διαφορετικές) εταιρίες private equity, για να λυσσάξουν οι σεναριογράφοι, σε βαθμό που να πιστεύει ο απλός αναγνώστης ότι θα αγοραστεί από ξένους ό,τι κινείται, πετάει και… κολυμπάει, από τον ΟΤΕ μέχρι εταιρίες που η κεφαλαιοποίησή τους δεν ξεπερνά τα 60-70 εκατ. ευρώ!

Εμείς, από τους πρώτους που αναφερθήκαμε στο θέμα, οφείλουμε να λάβουμε κάποιες αποστάσεις.

Σαφώς και θα γίνουν αρκετά deals μέσα στο 2006, αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες υπερβάλλουσας ρευστότητας στην παγκόσμια οικονομία.

Ωστόσο, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι deals μπορούν να γίνουν κυρίως σε ”σέξι” χώρους (υψηλή τεχνολογία, τηλεπικοινωνίες, gaming, ενέργεια), κυρίως όταν η εταιρία στόχος δεν έχει μεγάλο δανεισμό, και ταυτόχρονα μαζεύει μεγάλη ρευστότητα, ώστε να μπορεί να γίνει το leveraged buy out.

Αυτό από την άλλη, δεν σημαίνει ότι όποια εταιρία έχει αυτά τα χαρακτηριστικά θα αλλάξει χέρια! Ενδιαφέρον επίσης για τους ξένους έχει ο χρηματοοικονομικός τομέας, ο τουρισμός και τα ακίνητα.

Πλην όμως, στους δύο τελευταίους τομείς υπάρχουν ”ελληνικές ιδιομορφίες”, κυρίως σε επίπεδο θεσμών και λειτουργίας της αγοράς, που θα πρέπει να ξεπεραστούν για να υπάρξουν σημαντικά αποτελέσματα.

ΥΓ: Τα ΚΑΕ πράγματι συγκεντρώνουν μια σειρά από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά. Ωστόσο, το θέμα πάντα είναι πρώτον, πόσα δίνει ο αγοραστής και δεύτερον, πόσα θέλουν και τι στρατηγική έχουν οι πωλητές!