Τρεις προκλήσεις και μία διέξοδος για την Ευρώπη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον μάταιο κόσμο που ζούμε, όπου η αβεβαιότητα, όπως συνηθίζει να λέει η φίλτατη Κρ. Λαγκάρντ και όπως έλεγε πριν από αυτήν ο Μ. Ντράγκι, παραμένει υψηλή, οι «αναποδιές» και τα απρόβλεπτα είναι πάντα στην ημερήσια διάταξη.

Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει δε ακόμη περισσότερο, όταν μαζί με αυτά τα «απρόβλεπτα» υπάρχουν και απόλυτα προβλέψιμες προκλήσεις, που καθιστούν το έδαφος ακόμη πιο δύσβατο. Όχι τόσο για τη χώρα μας, η οποία ελέω του αμαρτωλού παρελθόντος της αναγκάστηκε να βάλει τα πράγματα σε μία κάποια τάξη, μέσω μνημονίων και διευθέτησης χρέους, όσο κυριότερα, για το περιβάλλον εντός του οποίου εμφανίζεται αυτή να κινείται. Εκείνο της Ευρώπης.

Έτσι, λοιπόν, ένας άνθρωπος που δεν κρύβει τα λόγια του και είναι συνάμα απόλυτα συγχρονισμένος με την πραγματικότητα, ο Ευάγγελος Μυτιληναίoς, αναφέρθηκε χθες σε αυτό το «αρνητικό ευρωπαϊκό περιβάλλον», λέγοντας ότι «το μομέντουμ για την Ελλάδα είναι θετικό, αλλά όχι για την Ευρώπη, που θα επιβαρυνθεί με τεράστιες αμυντικές δαπάνες. Θα επιβαρυνθεί υπέρμετρα και με το κόστος της πράσινης μετάβασης, αν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν βάλουν μυαλό και δεν συγχρονίσουν τη διαδικασία με τις δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας».

Τρεις προκλήσεις, λοιπόν, και μία λύση. Η γεωπολιτική πρόκληση, που δημιουργεί ένα προφανές κόστος αμυντικού επανεξοπλισμού για τη Γηραιά Ήπειρο, η περιβαλλοντική πρόκληση, που αφορά το κόστος αντιμετώπισης των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και, τέλος, το κόστος της «πράσινης» μετάβασης σε μία λιγότερο ρυπογόνο οικονομία.

Τρία διαφορετικά κόστη, καθένα εκ των οποίων θα μπορούσε, αν όχι να λυγίσει, τουλάχιστον να δοκιμάσει την ευρωπαϊκή οικονομία και την ευημερία των κατοίκων της ΕΕ.

Η απάντηση που ο ίδιος έδωσε στις συγκεκριμένες προκλήσεις -και την οποία εμφανίζεται να συμμερίζεται ενόψει ευρωεκλογών και ένα σημαντικό τμήμα του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος- είναι να βάλουν μυαλό οι πολιτικοί και να συγχρονίσουν τη διαδικασία με τις δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας. Με άλλα λόγια, είτε να προσαρμόσουν τις ανάγκες στο μέγεθος της οικονομίας, είτε την οικονομία στο μέγεθος των αναγκών-προκλήσεων.

Για να μη μένει θεωρητικό, δε, όλο αυτό, επανέρχεται για ακόμη μία φορά στο τραπέζι η ανάγκη για διαρκή αλλαγή και διαρκή μεταρρύθμιση.

Στο ίδιο μήκος κύματος εμφανίστηκε, μία ημέρα νωρίτερα, και ένας Έλληνας πολιτικός. Ο Θ. Σκυλακάκης, υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ο οποίος αναφερόμενος σε αυτές τις προκλήσεις και στο κόστος που δημιουργεί η αντιμετώπισή τους, είχε κάνει επίσης λόγο για την ανάγκη αύξησης της ανταγωνιστικότητας και βελτίωσης της αποδοτικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, ώστε να υπάρξει η απαραίτητη χρηματοδότηση για την κάλυψη αυτών των επιπρόσθετων αναγκών.

Ιδού το πρόβλημα, ιδού και η λύση, ίσως συμπεράνει κανείς. Το συμπέρασμα, όμως, αυτό θα κριθεί, εν πολλοίς, την 9η Ιουνίου και από το μήνυμα που θα στείλει το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα στο πολιτικό προσωπικό και τη γραφειοκρατία της Ευρώπης. Αν αυτό το μήνυμα επιβραβεύσει τις δυνάμεις εκείνες που βλέπουν τα προβλήματα αλλά και τις λύσεις, ίσως να μη μείνουμε στις διαπιστώσεις αλλά να υπάρξει και ωφέλιμη συνέχεια. Εάν όχι…

Υ.Γ. Τώρα, κατά πόσον αυτά τα διλήμματα αποτελούν τμήμα της δημόσιας συζήτησης ενόψει των ευρωεκλογών και υπερισχύουν εκείνης για το «λαμπερό» των ψηφοδελτίων και των celebrities που συμμετέχουν σε αυτά, είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση…